Της Λίλα Μήτσουρα
Βουβή παρακολουθώ τις εξελίξεις. Ακούω μονάχα τις ειδήσεις και δεν σκέφτομαι.
Μονοθεματικές ειδήσεις. Η σύλληψη των μελών της Χρυσής Αυγής. άρχιζαν όλα τα προβλήματά μας και εκεί τελειώνουν. Αδιάσειστα στοιχεία είχε η κυβέρνηση. Έτσι μου έλεγαν στις ειδήσεις. Και πανηγύριζαν για τον θρίαμβο της κυβέρνησης.
Σκηνές απείρου κάλλους, με τους βουλευτές και τα βραχιολάκια τους και την κινητοποίηση της αστυνομίας, όχι και τόσο άμεση είναι η αλήθεια, είχαν χρόνια τα στοιχεία αυτά, απλά τώρα ήρθε η στιγμή για να τους πιάσουν. Μαζί με τον ερχομό της Τρόικας. Τυχαίο βρε παιδί μου! που πάει το μυαλό σου?
Ότι ήθελαν να δείξουν καλή διαγωγή στα αφεντικά τους? Απαπα! καχυποψίες!
Οι άνθρωποι, αυτοί ντε, που μας κυβερνούν, αυτούς εννοώ ανθρώπους, με αγαπάνε και νοιάζονται για το καλό μου. Νοιάστηκαν για την ασφάλεια μου. Να κοιμάμαι ήσυχη, ήρεμη. Ηρεμία, μεγάλη κουβέντα. Γιατί εμένα για να είμαι ήρεμη αυτό μου έλειπε. Η σύλληψη της χρυσής αυγής με χολιγουντιανό τρόπο. Όχι ότι με χάλασε φυσικά. Έπρεπε να γίνει. ΧΤΕΣ. Έπρεπε να είχαν φροντίσει να μην αναπτυχθεί ο φασισμός. Αλλά τους βόλευε γιατί έκανε την βρώμικη δουλειά τους.
Αλλά η πολιτική τους οδήγησε στο φασισμό. Για την τιμωρία τους. Και τι τιμωρία! Άριστη τιμωρία έτσι?
Και τους πιάσανε που λες, αλλά δεν ήταν δεμένη η υπόθεση μου είπαν. Έμπαζε, είχε κενά. Και αφέθηκαν ελεύθεροι, υπόδικοι μεν αλλά ελεύθεροι. Δεν ήταν αρκετά αυτά που είχαν κάνει, κατάλαβες? Δεν σκότωσαν αρκετούς ακόμα. Χρειάζονται και άλλοι. Αν όμως εγώ χρωστάω στο κράτος έχουν όλα τα στοιχεία για να με κλείσουν μέσα. Γιατί δεν βοηθώ το κράτος να επιτύχει αυτό πως το είπαν να δεις? SUCCESS STORY. Και αυτό είναι χειρότερο από την ζωές ανθρώπων. Για το καλό μου γίνεται.
Και για το καλό μου αφέθηκαν ελεύθεροι, την ώρα που είχε αποχωρήσει η Τρόικα, τυχαία πάντα.
Το ένα άκρο, λοιπόν το τσιμπήσανε λίγο, ίσα για να τρομάξουν κάποιοι. Ίσα ίσα για να περάσουνε ένα μήνυμα. Ποιο μήνυμα? ΑΑ δεν ξέρω! βγάλε εσύ τα δικά σου μηνύματα, μεγάλο παιδί είσαι, σκέψου! Σκέψου λέμε! Για το καλό σου έγινε?
ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΟΥ! Ανάθεμα το καλό μου, που όλοι το ξέρουν εκτός από μένα. Σοβαρολογώ, γιατί αν το ήξερα το καλό μου θα τους είχα στείλει στον αγύριστο! Δεν θα καθόμουν να παρακολουθώ τον θέατρο του παραλόγου στην τηλεόραση. Δεν θα ανεχόμουν να βλέπω θλιβερές παρουσίες να μου το παίζουν αρχηγοί κράτους.
Οι εθνικοί μας ναιναίδες σκυφτοί, άβουλοι, δειλοί, υπάκουοι πάντα στις εντολές των βόρειων.
Ναι λένε αυτοί, ναι λέω και γω σε αυτούς. Ναιναίδες αυτοί, μοιρολάτρισσα εγώ. Βολεμένη στην ανυπαρξία μου εγώ. Γιατί δεν υπάρχω για αυτούς, είμαι ανύπαρκτη. Και το ανέχομαι, έτσι απλά και όχι τόσο ήσυχα. Γιατί ξέρεις διαμαρτυρήθηκα, φώναξα, διαδήλωσα, τι άλλο να κάνω? Νομίζω ότι πέταξα από πάνω μου την οκνηρία των ανέσεων που μου πρόσφεραν τα προηγούμενα χρόνια. Σωστά? ΛΑΘΟΣ!
Λάθος που να με πάρει! ΛΑΘΟΣ! Δεν είναι αντίσταση αυτό.
Μια δήθεν αντίσταση για να ηρεμώ την συνείδηση μου είναι. Ότι κάτι έκανα και γω αλλά δεν πιάνει. Κάνε και συ. Λέω στον εαυτό μου ότι χρειάζομαι κάποιον για να με ξεσηκώσει να ανάψει την σπίθα. Λες και δεν αρκούν αυτά που έχουν καταστρέψει αυτοί που ονόμασα πριν ανθρώπους, για να ανάψουν την σπίθα. Χρόνια τώρα επιμένουμε να μας κυβερνούν τα ίδια πρόσωπα, κολλημένοι σε προπαγανδιστικές ιστορίες του παρελθόντος. Μη σκεπτόμενοι όπως όλοι οι ναιναίδες.
Να τρώω ότι μου σερβίρουν αυτοί στις μονοθεματικές ειδήσεις τους.
Παιδεία δεν έχω, νοσοκομεία δεν έχω, δουλειά δεν έχω, λεφτά δεν έχω, σπίτι δεν θα έχω, ηρεμία δεν έχω, ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ? Τι είναι αυτό που πρέπει να με ξεσηκώσει από τον αναπαυτικό καναπέ μου?
Τι άλλο πρέπει να μου πάρουν, για να ξεσηκωθώ και να τους πάρει ο διάολος? Τι άλλο πρέπει να καταστρέψουν για να βγω στους δρόμους και να μη φύγω πανικόβλητη από τα χημικά τους? Πόσο μεγάλος είναι αυτός ο φόβος μου επιτέλους, που με καθηλώνει και με κάνει να κρύβομαι φοβισμένη και υπάκουη και γω? Πόσο φόβο κρύβει η υπομονή μου άραγε?
Πόσο κοντά στη τρέλα πρέπει να φτάσω για να μην φοβάμαι? Πόση καταστροφή και θάνατο πια να δω για να καταλάβω ότι δεν πάει άλλο?
ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ!!! ΩΣ ΕΔΩ!!!
Δεν θέλω να νοιάζονται άλλο για το καλό μου. Δεν θέλω να με αγαπάνε άλλο. Θέλω να νοιαστώ εγώ για το αναθεματισμένο καλό μου και να βρω το δίκιο μου και να πάρω την ζωή στα δικά μου χέρια που την άφησα εν λευκώ στα δικά τους. Κουράστηκα να υπομένω, κουράστηκα να φοβάμαι.
ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ ΣΟΥ ΛΕΩ!
ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΟΜΑΙ
ΘΑ ΝΙΚΗΣΩ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΣΤΕΙΛΩ ΣΤΟΝ ΑΓΥΡΙΣΤΟ
ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΚΑΛΟ!
Βουβή παρακολουθώ τις εξελίξεις. Ακούω μονάχα τις ειδήσεις και δεν σκέφτομαι.
Μονοθεματικές ειδήσεις. Η σύλληψη των μελών της Χρυσής Αυγής. άρχιζαν όλα τα προβλήματά μας και εκεί τελειώνουν. Αδιάσειστα στοιχεία είχε η κυβέρνηση. Έτσι μου έλεγαν στις ειδήσεις. Και πανηγύριζαν για τον θρίαμβο της κυβέρνησης.
Σκηνές απείρου κάλλους, με τους βουλευτές και τα βραχιολάκια τους και την κινητοποίηση της αστυνομίας, όχι και τόσο άμεση είναι η αλήθεια, είχαν χρόνια τα στοιχεία αυτά, απλά τώρα ήρθε η στιγμή για να τους πιάσουν. Μαζί με τον ερχομό της Τρόικας. Τυχαίο βρε παιδί μου! που πάει το μυαλό σου?
Ότι ήθελαν να δείξουν καλή διαγωγή στα αφεντικά τους? Απαπα! καχυποψίες!
Οι άνθρωποι, αυτοί ντε, που μας κυβερνούν, αυτούς εννοώ ανθρώπους, με αγαπάνε και νοιάζονται για το καλό μου. Νοιάστηκαν για την ασφάλεια μου. Να κοιμάμαι ήσυχη, ήρεμη. Ηρεμία, μεγάλη κουβέντα. Γιατί εμένα για να είμαι ήρεμη αυτό μου έλειπε. Η σύλληψη της χρυσής αυγής με χολιγουντιανό τρόπο. Όχι ότι με χάλασε φυσικά. Έπρεπε να γίνει. ΧΤΕΣ. Έπρεπε να είχαν φροντίσει να μην αναπτυχθεί ο φασισμός. Αλλά τους βόλευε γιατί έκανε την βρώμικη δουλειά τους.
Αλλά η πολιτική τους οδήγησε στο φασισμό. Για την τιμωρία τους. Και τι τιμωρία! Άριστη τιμωρία έτσι?
Και τους πιάσανε που λες, αλλά δεν ήταν δεμένη η υπόθεση μου είπαν. Έμπαζε, είχε κενά. Και αφέθηκαν ελεύθεροι, υπόδικοι μεν αλλά ελεύθεροι. Δεν ήταν αρκετά αυτά που είχαν κάνει, κατάλαβες? Δεν σκότωσαν αρκετούς ακόμα. Χρειάζονται και άλλοι. Αν όμως εγώ χρωστάω στο κράτος έχουν όλα τα στοιχεία για να με κλείσουν μέσα. Γιατί δεν βοηθώ το κράτος να επιτύχει αυτό πως το είπαν να δεις? SUCCESS STORY. Και αυτό είναι χειρότερο από την ζωές ανθρώπων. Για το καλό μου γίνεται.
Και για το καλό μου αφέθηκαν ελεύθεροι, την ώρα που είχε αποχωρήσει η Τρόικα, τυχαία πάντα.
Το ένα άκρο, λοιπόν το τσιμπήσανε λίγο, ίσα για να τρομάξουν κάποιοι. Ίσα ίσα για να περάσουνε ένα μήνυμα. Ποιο μήνυμα? ΑΑ δεν ξέρω! βγάλε εσύ τα δικά σου μηνύματα, μεγάλο παιδί είσαι, σκέψου! Σκέψου λέμε! Για το καλό σου έγινε?
ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΟΥ! Ανάθεμα το καλό μου, που όλοι το ξέρουν εκτός από μένα. Σοβαρολογώ, γιατί αν το ήξερα το καλό μου θα τους είχα στείλει στον αγύριστο! Δεν θα καθόμουν να παρακολουθώ τον θέατρο του παραλόγου στην τηλεόραση. Δεν θα ανεχόμουν να βλέπω θλιβερές παρουσίες να μου το παίζουν αρχηγοί κράτους.
Οι εθνικοί μας ναιναίδες σκυφτοί, άβουλοι, δειλοί, υπάκουοι πάντα στις εντολές των βόρειων.
Ναι λένε αυτοί, ναι λέω και γω σε αυτούς. Ναιναίδες αυτοί, μοιρολάτρισσα εγώ. Βολεμένη στην ανυπαρξία μου εγώ. Γιατί δεν υπάρχω για αυτούς, είμαι ανύπαρκτη. Και το ανέχομαι, έτσι απλά και όχι τόσο ήσυχα. Γιατί ξέρεις διαμαρτυρήθηκα, φώναξα, διαδήλωσα, τι άλλο να κάνω? Νομίζω ότι πέταξα από πάνω μου την οκνηρία των ανέσεων που μου πρόσφεραν τα προηγούμενα χρόνια. Σωστά? ΛΑΘΟΣ!
Λάθος που να με πάρει! ΛΑΘΟΣ! Δεν είναι αντίσταση αυτό.
Μια δήθεν αντίσταση για να ηρεμώ την συνείδηση μου είναι. Ότι κάτι έκανα και γω αλλά δεν πιάνει. Κάνε και συ. Λέω στον εαυτό μου ότι χρειάζομαι κάποιον για να με ξεσηκώσει να ανάψει την σπίθα. Λες και δεν αρκούν αυτά που έχουν καταστρέψει αυτοί που ονόμασα πριν ανθρώπους, για να ανάψουν την σπίθα. Χρόνια τώρα επιμένουμε να μας κυβερνούν τα ίδια πρόσωπα, κολλημένοι σε προπαγανδιστικές ιστορίες του παρελθόντος. Μη σκεπτόμενοι όπως όλοι οι ναιναίδες.
Να τρώω ότι μου σερβίρουν αυτοί στις μονοθεματικές ειδήσεις τους.
Παιδεία δεν έχω, νοσοκομεία δεν έχω, δουλειά δεν έχω, λεφτά δεν έχω, σπίτι δεν θα έχω, ηρεμία δεν έχω, ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ? Τι είναι αυτό που πρέπει να με ξεσηκώσει από τον αναπαυτικό καναπέ μου?
Τι άλλο πρέπει να μου πάρουν, για να ξεσηκωθώ και να τους πάρει ο διάολος? Τι άλλο πρέπει να καταστρέψουν για να βγω στους δρόμους και να μη φύγω πανικόβλητη από τα χημικά τους? Πόσο μεγάλος είναι αυτός ο φόβος μου επιτέλους, που με καθηλώνει και με κάνει να κρύβομαι φοβισμένη και υπάκουη και γω? Πόσο φόβο κρύβει η υπομονή μου άραγε?
Πόσο κοντά στη τρέλα πρέπει να φτάσω για να μην φοβάμαι? Πόση καταστροφή και θάνατο πια να δω για να καταλάβω ότι δεν πάει άλλο?
ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ!!! ΩΣ ΕΔΩ!!!
Δεν θέλω να νοιάζονται άλλο για το καλό μου. Δεν θέλω να με αγαπάνε άλλο. Θέλω να νοιαστώ εγώ για το αναθεματισμένο καλό μου και να βρω το δίκιο μου και να πάρω την ζωή στα δικά μου χέρια που την άφησα εν λευκώ στα δικά τους. Κουράστηκα να υπομένω, κουράστηκα να φοβάμαι.
ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ ΣΟΥ ΛΕΩ!
ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΟΜΑΙ
ΘΑ ΝΙΚΗΣΩ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΣΤΕΙΛΩ ΣΤΟΝ ΑΓΥΡΙΣΤΟ
ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΚΑΛΟ!
